het bargello nationaal museum

Naast de Uffizi-galerij En Pitti-paleis, de Bargello Museum of Nationaal Museum van Bargello is een van de belangrijkste musea van Florence. Het was vroeger een kazerne en gevangenis in Florence, Italië, totdat het een kunstmuseum werd. Het museum bezit een van de belangrijkste collecties renaissancekunst. Toscaanse beeldhouwkunst, waaronder werken van Donatello, Della Robbia, Verrocchio, En Michelangelo, maar ook middeleeuwse Franse ivoren, Italiaanse majolica's en wapens.

Geschiedenis van het Bargello Museum

Na Groothertog Pietro Leopoldo de doodstraf afgeschaft in 1786, de Bargello werd gebruikt als een gevangenis. Als gevolg daarvan werden er geen executies meer uitgevoerd in de Bargello vanaf dit punt. Totdat 1859, de Bargello diende als hoofdkwartier van de Florentijnse politie. Als gevolg van Pietro Leopoldo II's ballingschap, de geïmproviseerde gouverneur van Toscane besloten dat het Bargello een museum moest worden in plaats van een gevangenis.

Er is een buitentrap die naar de tweede verdieping van de Bargello, die rond een open binnenplaats is ontworpen. De binnenplaats wordt gecentreerd door een open put.

De Bargello Museum geopend in 1865, waar de grootste Italiaanse collectie gotische en renaissancesculpturen te zien is (14-17e eeuw). Donatello, Luca della Robbia, Verrocchio, Michelangelo, En Cellini allen leverden zij meesterwerken aan dit museum.

Naast sculpturen zijn er ook Bargello bevat een grote collectie decoratieve en toegepaste kunst, waaronder oosterse goederen, manuscripten, textiel, majolica, ivoor, juwelen, wapens, tapijten, glaswerk, enz. Aangezien de Italiaanse collectie in Bargello grotendeels academisch was gebaseerd op schilderijen en sculpturen, vormen deze artefacten een enorme aanvulling. Louis Carrand, Giulio Franchetti, Stefano Bardini en Frederick Stibbert schonken het grootste deel van de collectie rond de 19e eeuw, na de Medici-familie begon ermee.

De Bargello-toren

De Bargellotoren belichaamt de grandeur van het Palazzo. Samen met de Arnolfotoren in het Palazzo Vecchio symboliseren ze de twee machten van het middeleeuwse Florence. De Podestà vervulde tijdens het gemeenschappelijke Florence functies die vergelijkbaar waren met die van de huidige voorzitter van het Constitutionele Hof.

Met de opkomst van de Medici werd het paleis van Podestà het Bargellopaleis, waar de strafrechtspleging plaatsvond, inclusief processen, gelegaliseerde martelingen en doodstraffen met de bijbehorende executies. Het Bargellomuseum werd een plek van pijn en wanhoop tot 1782, toen alle martelwerktuigen op de binnenplaats werden verbrand. Uiteindelijk, in 1786, werd het Groothertogdom Toscane de eerste staat die de doodstraf afschafte.

Florence als hoofdstad en de oprichting van het museum

Toen Florence in 1865 de hoofdstad werd en de honderdste geboortedag van Dante werd gevierd, besloot de Voorlopige Regering van Toscane het eerste Nationale Museum op te richten om de meesterwerken van de grote Italiaanse Renaissance-beeldhouwkunst te beschermen. Het ging hierbij vooral om werken van Donatello en Michelangelo.

Het Bargello Museum werd zo het Museum voor Beeldhouwkunst en Decoratieve Kunst.

Nationaal Museum van de Bargello – Wat te zien

De kunstwerken van het Bargello zijn op alle verdiepingen van het paleis te vinden, inclusief het Binnenhof en het Verone.

De begane grond wordt gedomineerd door Michelangelo en zijn Bacco (Bacchus): het beeld toont een dronken en wankelende Bacchus, vergezeld door een ondeugende kindsater die stiekem in een druif bijt. Het is het resultaat van de ontmoeting tussen de twintigjarige beeldhouwer en de schoonheid van de oudheid, die hij eerst bewonderde in de tuinen van San Marco in Florence en later tijdens zijn verblijf in Rome.

Andere essentiële werken op de begane grond van het Bargello zijn Madonna met Kind (Pitti Tondo), Ganymedes en de uitbeelding van Cosimo door Cellini, de viering van de overwinning van Florence op Pisa door Giambologna en Leda en de zwaan door Bartolomeo Ammannati.

De Donatello-kamer

Op de eerste verdieping vinden we de Donatellozaal, waar we de ontstaansgeschiedenis van de Florentijnse Renaissance volledig kunnen begrijpen. Hier treffen we Donatello's David aan, een bronzen meesterwerk dat verrast door zijn originaliteit en innovatieve kracht in vergelijking met de periode waarin het werd gemaakt (1435-1440).

De behoefte aan meer documenten heeft altijd geleid tot discussies over de opdracht, chronologie, ideologie en symboliek ervan. Negentiende-eeuwse bronnen plaatsen het in het midden van de binnenplaats van het Medici-paleis (aan de Via Larga) voor het huwelijk van Lorenzo de Grote en Clarice Orsini. Vasari vermeldt het later in het midden van de binnenplaats van het Palazzo Vecchio.

Een paar jaar later hebben we Verrocchio's David, een andere interpretatie waarin de jonge en levendige David trots zijn overwinning viert. Het is een wrede en tegelijk charmante weergave. Dan is er Donatello's San Giorgio, in opdracht van een van de kleinere gilden, de Zwaard- en Wapenmakers, en bestemd voor de Orsanmichele.

Tot slot is er Donatello's marmeren David, in 1408 in opdracht gemaakt voor de apsis van de Santa Maria del Fiore. Het werd nooit op de steunbeer van de tribune geplaatst en in 1416 naar het Palazzo Vecchio gestuurd, waar de kunstenaar het aanpaste om het er stoer en indrukwekkend uit te laten zien.